Pure onspanning?

Pure ontspanning?        

Droomde ik er als klein meisje van om een boek te schrijven? Nee, maar schrijven was en is, voor mij wel altijd al pure ontspanning. Net alsof ik een boek lees, maar dan bepaal ik zelf waar het over gaat. Als kind schreef ik schriftjes vol. Als volwassen was ik vrijwilliger voor een clubblad en schreef ik voor het blog van mijn vorige werkgever. Sinds en een jaar heb ik een column in de VrijRuiter.

Als er eenmaal een verhaal in mijn hoofd zit, dan rollen de woorden vanzelf uit mijn vingers. Alleen dat verhaal, dat is nog wel eens een dingetje. Ik ben niet iemand bij wie meteen iets opborrelt bij het zien van een voorbij dwarrelend blaadje. Ik heb wel snel een personage in mijn hoofd en een locatie, maar bedenken wat er met mijn personage op die locatie gebeurt, dat de moeite van het lezen waard is, vind ik lastig.

Enkele jaren geleden besloot ik het er op te wagen om een echt boek te schrijven. Bovenop een Portugese berg zag ik, tijdens een schrijfvakantie bij Marelle, Melissa, mijn hoofdpersoon, zo de berg op wandelen. Ik vond het alleen lastig om te bedenken welke avonturen ze ging beleven. Brainstormen met mensen die de gave van het voorbij dwarrelende blaadje wel hebben, heeft mij hierbij enorm geholpen.

Dus had ik een verhaal en ging ik schrijven. Twee jaar na mijn schrijfvakantie had ik een heus boek volgeschreven. moeiteloos vloeide de woorden van mijn vingers naar de laptop. Stiekem dromend van een romantisch leven als een eenzame schrijfster. Waarbij ik vanuit een zolderkamertje de mooiste boeken schrijf. Boeken die (bijna) in een keer goed op papier staan en iedereen natuurlijk meteen wil lezen. Dat zou toch wat wezen! De wekelijkheid is minder romantisch. Want als het verhaal op papier staat, dan gaat het naar de redactie, moet het aangepast worden, gaat het nog eens naar de redactie en komen er nog meer aanpassingen. Dan gaat het naar lezers en die vinden er ook wat van. Als je een verhaal zo vaak opnieuw leest, weet je inmiddels wel hoe het afloopt.

Maar dan sta je op een dag, tijdens de lancering, te stralen met je eigen boek ik je hand. Drink je champagne en komen vrienden en familie je feliciteren. Kijk, daar doe je het voor! Helaas ben ik een onbekende schrijfster en wil niet iedereen meteen mijn boek lezen. Er komt veel meer bij kijken dan gewoon lekker schrijven.

Toch was het een prachtige, leerzame schrijfreis die mij zoveel meer heeft gebracht dan alleen een eigen boek. Ik heb veel lieve, inspirerende mensen ontmoet en nieuwe inzichten gekregen die ik kan toepassen bij mijn volgende boek. Ja, het volgende boek, die gaat er toch komen. Ik heb de smaak te pakken, in de wetenschap dat er meer bij komt kijken dan alleen de pure ontspanning van het schrijven.

***********

Lonneke Kossen-Groot woont met haar gezin in het Noord-Hollandse Tuitjenhorn. Ze is schrijfster en columnist voor de VrijRuiter. In juli 2021 verscheen haar debuutroman Nachtmerrie in de polder. In november verschijnt er een kort verhaal van haar in de bundel Stervenskoud en ze heeft ook een bijdrage geleverd aan de derde bundel Eilandverhalen: De wadden in vogelvlucht, die in november 2021 uitkomt.

Lonneke is een buitenmens, wandelend met de hond, op de fiets, of op de rug van haar paard, is ze altijd wel ergens in de natuur te vinden

***********

De reis van de schrijver

DE SCHRIJFREIS is een  initiatief van Marelle Boersma. Met deze serie blogs geschreven door ‘haar’ schrijvers, geeft Marelle schrijvers een podium om zichzelf én hun schrijfreis te laten zien om zo andere schrijvers te inspireren.

Wil je ook een blog schrijven over jouw schrijfreis, neem dan gerust contact op en wie weet staat jouw mooie schrijfreis hier straks tussen.

Marelle Boersma