Ik ben er stil van…

8 maart 2012
Deze week neemt een onbekende vrouw contact met me op. Ik ben natuurlijk makkelijk te vinden via de sociale media. Haar verhaal is schokkend, maar tegelijkertijd ook zo mooi.

Ik krijg een facebook bericht: een vrouw die slachtoffer is geworden van een vals alarm. Haar kind is onterecht uithuis geplaatst door Jeugdzorg. Leugens, bedreigingen en uitstel op uitstel. Een aangrijpend verhaal zoals ik er de laatste tijd al meer gekregen heb. Het is mooi dat ze me in vertrouwen neemt over een deel van haar leven dat zo schokkend is dat ze daar nog heel lang last van zal hebben. Ik ben er stil van…

Ze schrijft dat ze mijn boek Vals Alarm nu gebruikt in haar therapie. Dat het heel zwaar was om het te lezen, omdat het haar exact zo is overkomen. Dan krijg ik het grootste compliment dat ik als schrijfster kan ontvangen: ‘Ik wil u bedanken voor uw boek dat me helpt om mijn gevoel en angst te kunnen uiten”. In de mailwisseling die volgt vraagt ze me of er echt een groep moeders bestaat die elkaar helpen in een dergelijke noodsituatie. Ze zou graag andere mensen gaan helpen, omdat ze uit ervaring weet hoe eenzaam de weg is die ze moest bewandelen. Veel mensen weten niet dat een uithuisplaatsing ook onterecht kan plaatsvinden. Helaas moet ik haar bekennen dat ik dit vrouwennetwerk zelf bedacht heb. Dat stukje uit mijn boek is fictie. Tenminste, voor zover ik weet.

Het zit me niet lekker. In mijn hoofd speelt zich een gevecht af: hoe ver gaat mijn verantwoordelijkheid als schrijfster? Ik schrijf toch niet voor niets over verborgen leed in de samenleving? Ik wil niet zwijgen over dit soort zaken. Schrijvers kunnen voor maatschappelijke veranderingen zorgen. Dat is wel vaker gebeurd. En dus maak ik gebruik van twitter. Ik vraag of iemand een dergelijke organisatie kent. Mijn bericht wordt meerdere keren geretweet, o.a. door de bestuursvoorzitter van Jeugdzorg Amsterdam.

Binnen een uur heb ik verschillende reacties binnen. Waarvan eentje van het Oudernetwerk Gelderland. Zij ondersteunen jongeren en ouders die te maken hebben met Jeugdzorg. En er is al uitbreiding naar de andere provincies. Wat mooi! Mijn zelfbedachte netwerk bestaat gewoon. Vanmiddag heb ik een afspraak met de vrouw achter deze organisatie. En natuurlijk neem ik een exemplaar van mijn boek mee. Het vuurtje moet brandend blijven. Ik hoop dat dit verborgen leed ooit de politiek gaat bereiken. Dan pas kan er echt wat aan gedaan worden. Dus spread the news! Doen we dat via de sociale media? Of hebben jullie een beter idee?

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Aanmelden nieuwsbrief