Anneke dote

ANNEKE DOTE

Gewoon beginnen met schrijven. Dat advies krijg ik tijdens de schrijfworkshop. Het is aan de ene kant voor mij een goed advies, want ik heb last van startangst. Aan de andere kant pakt het advies voor mij persoonlijk minder goed uit. Ik heb ADD en mijn gedachten vliegen alle kanten op. Ik maak continu associaties zodat ik verzand in bijzaken. Dan vlieg ik zo van het onderwerp de lekkerste cappuccino maken naar de coronacheck-app, terwijl ik het eigenlijk wilde hebben over de relatie met mijn zus. Mijn houvast is om van tevoren een mindmap te maken.

Ik maak dagelijks iets mee wat mij ontroert, verbijstert, aan het lachen maakt, verbaast, waar ik bozig van word. Dan denk ik: ‘ah voer voor een column.’ Maar ik heb nog wel eens moeite met de moraal van het verhaal.

Laatst zat ik met een vriendin op een terras. Een peuter keek mij met een schuin koppie aan en riep ‘papa’. Mijn vriendin rolde van haar stoel van het lachen, tranen biggelden over haar wangen. Ik zat dat knulletje met open mond aan te kijken. De moeder van de peuter had het niet eens in de gaten.  Het leverde in ieder geval een column op waarbij mijn interpretaties de vrije loop krijgen. Maar dan als obstakel: wat is de uitsmijter van het verhaal? Van vrienden krijg ik feedback dat ik smakelijke anekdotes  vertel, maar ze geven ook aan dat ze de clou missen.  Altijd dat einde! Bah. Mijn schrijfcoach zegt: ‘maak het verhaal rond. ‘Laat dan iets uit het begin van het verhaal terugkomen’.  Of en dat is voor gevorderden: geef de lezer een boodschap mee. Iets voor onderweg. Iets wat de rest van de dag in zijn hoofd rondzingt.

Nu bestudeer ik de columns van Roos in Het Parool en van Thomas in De Gelderlander. Ook die van Eva, Sander en Sylvia in De Volkskrant. En ik ben gespitst op hun einde.

Tijdens een  van mijn schrijfcursussen vond ik ’s ochtends vroeg de schrijfopdracht in mijn mailbox. In de namiddag moest je het resultaat inleveren. Ik las de opdracht om 7.00 uur en ging een rondje joggen. Ik verdwaalde op bekend terrein. In mijn hoofd was ik met het verhaal bezig. Mijn brein exerceerde.  In het bos voelde ik euforie opkomen.  Een verhaal schrijven onder hoogspanning werkt pas echt lekker.

Ik praat net zo als ik schrijf. Staccato en van de hak op de tak. Vaak sla ik een gedeelte van de context over, omdat mijn brein sprongen vooruit is. Of omdat ik ervan uitga dat de toehoorder of lezer mij kan volgen. Het tegenovergestelde gebeurt ook. Dat ik de lezer onderschat en dat ik veel uitleg. Hoe zou dat staccato komen? ADD?

Schrijven is ritme heb ik geleerd. Het toepassen is een tweede. Mijn tekst hardop voorlezen helpt.  De feedback van de schrijfcoach is onontbeerlijk. Ik word gedragen zeg ik dan. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb er twee. Twee schrijfcoaches. De buurman is parttime schrijver. Na zijn feedback stuur ik mijn column naar een heuse redacteur. Zij heeft een verfrissende kijk op mijn verhaal, zet punten op de i, geeft een duwtje in de goede richting en houdt me een spiegel voor. Ik leer en ik ben een volhouder. Mijn ambitie is om mijn columns te publiceren in de Margriet.

Jaren geleden werd ik gevraagd om een column voor te dragen in een theater. Ik groeide ter plekke en schreeuwde het van de daken. Alle vrienden en familie nodigde ik uit. Ook mijn overbuurvrouw  met een boekenkast van 8 meter lang en 3 meter hoog. Ze is het soort vrouw dat het werk van Heinrich Böll in het Duits leest. Afwijzend reageerde ze op mijn uitnodiging en zei met een zuinig mondje: ‘ Jouw columns hebben een hoog Margrietgehalte.’

Nou, de Margriet mag me bellen hoor.

Wat is jouw schrijfambitie?

***********

Simone Becker

Ik werk voor KLM als seniorpurser. In de lucht houd ik het al 29 jaar vol. Hoe? Door mijn interesse in mensen. En ik struin graag in steden, van Buenos Aires tot Lima en van New York tot Rome.

Ik heb ADHD, voornamelijk de ADD-variant.  Dit blijkt ook uit mijn columns. Ik spring soms van de hak op de tak. Ik heb geen zitvlees, met uitzondering voor het schrijven, en ik ben snel afgeleid. Wat opvalt aan mij is behalve mijn linkshandigheid mijn onhandigheid. De één vindt het komisch dat ik dingen laat vallen. De ander ergert zich groen en geel aan mijn onoplettendheid. Gelukkig ervaar ik zelf dat een dromer zijn best fijn kan zijn. In ieder verhaal dat ik schrijf probeer ik humor te verwerken. Daar denk ik eigenlijk niet over na. Mijn onderkoelde, soms cynische humor sluipt er automatisch in. Mijn columns gaan over het leven van alledag en plaats ik op siemschrijft.nl. Wanneer mijn verhalen zich in Driebergen afspelen worden ze ook vermeld op de Facebookpagina Driebergen vroeger en nu.

website Simone Becker

***********

De reis van de schrijver

DE SCHRIJFREIS is een  initiatief van Marelle Boersma. Met deze serie blogs geschreven door ‘haar’ schrijvers, geeft Marelle schrijvers een podium om zichzelf én hun schrijfreis te laten zien, om zo andere schrijvers te inspireren.

Heb jij ook een schrijfdroom en wil je een blog schrijven over jouw schrijfreis, neem dan gerust contact op en wie weet staat jouw mooie schrijfreis hier straks tussen.

Marelle Boersma