Jarenlang gestalkt
Voor mijn nieuwe boek ‘Ik volg je‘ heb ik gesprekken gevoerd met vrouwen die jarenlang gestalkt zijn. Die research is zo belangrijk. Maar ik heb niet letterlijk hun verhaal opgeschreven, wel wilde ik horen hoe het écht is. Anekdotes, bedreigingen, emoties, onvoorstelbare handelingen die ik nooit zelf had kunnen bedenken, maar die deze personen overkomen zijn. Ik wil horen hoe het geweest is, wat er gebeurt is, hoe zij gereageerd hebben; allemaal om mijzelf zo goed mogelijk in te leven in die positie.
En wat willen zij? Ze willen hun hele verhaal vertellen. Ze willen dat er eindelijk iemand luistert, zodat ze erkenning krijgen dat hen iets is aangedaan. Dat het écht gebeurd is en dat het niet aan hen ligt. Als je jarenlang gemanipuleerd wordt, moet je wel heel stevig in je schoenen staan om er los van te komen. Ik heb echt diep respect voor deze twee vrouwen, die mij hebben durven vertrouwen. Want vertrouwen is na zo’n gebeurtenis nooit meer vanzelfsprekend.
Mijn boek is gebaseerd op hun verhalen, maar ik heb afgesproken dat ik over bepaalde zaken niet zal schrijven. Sommige scenes zijn exact zo gebeurd, andere zaken heb ik verzonnen, maar wel zodanig dat het zomaar zo gebeurd had kunnen zijn. De lezer zal nooit weten welke delen echt gebeurd zijn, en dat is goed. Ik schrijf fictie. Maar ik schrijf wel fictie met een realistisch randje.
Deze vrouwen zijn niet de enigen die met stalking te maken krijgen. Er zijn veel meer mensen die op dit moment moeten leven met een dreiging die soms 24 uur per dag doorgaat. Tot je je doodellendig voelt. Tot je misschien wel kiest voor zelfmoord. Of voor moord? Ik geloof dat als iemand maar lang genoeg getergd wordt, ze die grens tussen goed en kwaad kan passeren. En dat is eng. Doodeng.
