== Sicilië = lekker eten ==

22 maart 2019 –  mjam

.

Italië is natuurlijk hét land van de pasta’s en de pizza’s. Maar nieuwsgierig als wij waren, wilden we alle lekkernijen proeven die Modica bood.

En zo kwamen we in aanraking met heerlijke pasta- en rijstgerechten waarvan we enorm genoten hebben. Zoals de Pastizzi en Scacce. (beiden op de foto te zien).

Daarnaast hebben we nog genoten van de Arancine, een soort peervormige deeglaag die met kruidige rijst wordt gevuld. Er is keuze tussen heel veel smaken waarbij vlees en kaas en allerlei andere kruiden gecombineerd worden. Deze smaakbommen aten we trouwens met zicht op de Duomo Giorgio. Echt heel vervelend ;)

Dat niet iedereen van deze lekkernijen geniet, blijkt uit dit tekstfragment uit Ciao Sicilia:

“‘Is dit…’ Umberto wijst op de scacce die naast een schaal met lasagna ligt.

‘Vers gehaald,’ geeft Arturo aan.

Hij trekt met zijn vork de twee deeglagen van elkaar om te zien wat ertussen zit.

‘Ik heb voor de worstjes gekozen,’ geeft Arturo ongevraagd aan. ‘En voor mama de Ragusa-kaas.’

Umberto zucht, maar hij durft geen opmerking te maken.

‘Sofia komt morgen weer koken.’ Maria tapt met haar hand geruststellend op de zijne. Ze probeert niet eens meer overeind te komen.

‘Dat is fijn.’ Umberto schept wat van de lasagna op en duwt de scacce opzij. Die heeft hij ook voor de lunch al gehad, maar dat wist Arturo natuurlijk niet.

De trekken van Maria zijn de laatste week zachter geworden; het maakt haar weer net zo mooi als vroeger. Hij denkt terug aan haar lange zwarte haren die haar grote trots waren. Elke dag stak ze het op een andere manier op, ook al wist ze dat hij haar het liefst met losse haren zag. Toen al had ze een sterke wil.

Terwijl hij een hap lauw eten neemt, wenst hij dat hij haar nog één keer zo kon zien. Die pure vrouwenkracht, die vurige blik, die wulpse heupen met de twee heuvels die alleen hij mocht aanraken. Zijn Maria.”

.

En ook al heeft Umberto liever dat Maria of Sofia voor hem kookt, wij waren echt verzot op dit soort lekkere snacks. Vooral omdat we deze op een terrasje in de zon konden opeten.

Er is nog een lekkernij die in het boek voorkomt. Weet jij welke?

== Wie is GIGI? ==

14 maart 2019 –  Gigi, een jongen die mijn hart heeft gestolen

.

Jan en ik zaten heerlijk op een terrasje in het gezellig Modica van een overheerlijke cappuccino te genieten. Natuurlijk ging het gesprek over mijn boek. En één persoon bleef me maar bezighouden: Gigi.

.

Gigi bestond al een tijdje in mijn hoofd, maar zou hij ook echt bestaan? Ineens schoven drie knullen naast ons aan een tafeltje.

.

Daar was hij: Gigi had een gezicht gekregen. Aan deze grijze muts zou ik Gigi uit duizenden herkennen. En hij zat gewoon naast ons.

Dit is de scène waarin Gigi echt introduceer:

.

“Op het trapje van het buurhuis zit de buurjongen. Hij is verdiept in zijn telefoon, maar als hij haar ziet, verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht.

‘Ha, daar ben je weer,’ zegt ze in haar beste Italiaans tegen de knul. ‘Ik ben Sofia, je nieuwe buurvrouw.’

‘Giorgio.’ Hij doet geen poging om zijn hand uit te steken. ‘Iedereen noemt me Gigi.’

‘En je woont hier, Gigi?’ Sofia wijst naar het pand naast het hare. Ze ziet nu pas dat het er behoorlijk vervallen uitziet. Een balkon waar de vele scheuren in de vloer aangeven dat daar nog geen bloempot op zou moeten staan. Als ze de ramen bekijkt op dezelfde hoogte als haar eigen appartement ziet ze dat gordijnslierten door een raam zonder glas naar buiten hangen.

De jongen plukt wat onkruid uit de scheuren van de betonnen trap en grinnikt. ‘Ik zit hier.’

Ze bekijkt de jongen die met een olijke blik terugkijkt. Geen informatie delen, zo werkt dat hier.

‘En waar komt u vandaan?’

De onschuldige vraag van Gigi verrast haar daarom. ‘Van boven,’ zegt ze snel. Een korte blik van verstandhouding. Van begrip.”

.

Vanaf dat moment groeit het vertrouwen. Met kleine stapjes. Maar of dit vertrouwen ook echt alle stormen doorstaat…?

== geheimpje ==

1 maart 2019 –  dit weet niemand over Ciao Sicilia

.

Als Anne haar huis uitloopt en op de doorgaande weg naar rechts had gekeken, dan had ze dit beeld gezien.

Dit is de scène waarin ik dit beschrijf:

“Het katoen knispert als ze het opzij duwt en het dekbed op de grond valt. Ze loopt naar de woonkamer en zet het raam open. Gulzig ademt ze de frisse buitenlucht in en ze omarmt de geluiden van de straat. Ze zoekt naar sporen van een ravage, de klap was best hard, maar er is niets te zien.

Om tien uur moet ze zich melden. Ze heeft alleen geen idee hoe laat het is. Geen mobiel, geen klok, maar ook geen wekker. Dat laatste is wel een verademing.

Ze hangt uit het raam om haar nieuwe omgeving eens goed te bekijken. Ergens onder haar kronkelt een smalle straat tussen de hoge huizen door, overal daken die als kleine vlakken op een veelheid aan huizen geplakt zitten. Kleine raampjes met groene luiken. Het dorp lijkt uitgezakt in een kloof waarin aan beide zijden huizen tegen de helling zijn achtergebleven. Boven dit alles uit steekt een enorme kerk, maar hoe ze haar best ook doet, een klok kan ze niet ontdekken.”

.

Wat klopt er niet?
Zie je het al?

De klok!

Inderdaad, er is wel degelijk een grote klok zichtbaar als je daar bent. Maar ja, dat was voor mij dus helemaal niet leuk. Iemand die alles kwijt is, geen eigen kleren heeft, geen tas, geen horloge én geen telefoon, moet vooral niet geholpen worden.
Vond ik toen.

Dus deze klok is mijn geheimpje, want een verhaal moet natuurlijk wel kloppen. Nou ja, bijna dan ;)

Waar woont Anne?

21 februari 2019 –  dit is haar appartement

.

Dit huis had ik al via Streetview uitgezocht. Hier zou Anne terechtkomen. Een zielig appartement, waar ze haar nieuwe leven zou starten.

Het lag er precies zo bij als ik had verwacht. De afgebladderde muren, het kapotte raam en het trappetje waar ze in de komende weken regelmatig zal plaatsnemen om haar nieuwe leven te overdenken. Hier ontmoet ze de straatjongen Gigi, daarover de volgende keer :)

Dit is hoe ze zelf haar nieuwe onderkomen ervaart:

“Het is best raar om ineens buiten te zijn. Alleen. In een vreemde plaats. Zonder de bescherming van een auto of huis om haar heen. Zou ze in de gaten worden gehouden? Ze is vast niet belangrijk, bedenkt ze, en schudt de muizenissen uit haar hoofd.

Met toch wat trillende knieën loopt ze over de oneffen asfaltdeken naar beneden. De zon staat nog laag, waardoor de smalle straat compleet in de schaduw ligt. Elk huis heeft een betonnen trappetje afgezet met een roestige balustrade. Zo kunnen de bewoners bij hun voordeur komen. De begane grond is een aaneenschakeling van garagedeuren. Niet zo vreemd, als je bedenkt dat er in de straat nauwelijks parkeermogelijkheid is. Er staan alleen wat compacte wagentjes, bumper aan bumper tegen de muur gedrukt.

Voor ze rechts afslaat kijkt ze nog even om en neemt de omgeving goed in zich op. Haar huis, of eigenlijk haar appartement, moet ze straks wel weten terug te vinden. Dat wordt nog een uitdaging, alles lijkt hier op elkaar: beton, trapjes en garagedeuren. Dan ontdekt ze een bordje ‘Vende’ aan de zijkant van haar trap. Haar huis staat dus te koop.

Boven haar raakt de zon de eerste balkonnetjes al aan. Ze staan vol met grote bloempotten waarin groene ranken naar boven reiken en kleurige bloemen enige fleur aan de straat geven.

Het liedje zit opnieuw in haar hoofd. Het feit dat ze ontsnapt is aan Benny geeft haar een boost. Vanaf nu zal ze niemand toestaan om dit gevoel van haar af te pakken. Vanaf vandaag neemt ze de touwtjes zelf in handen.

.

Weet jij welk liedje in haar hoofd zit? Het geeft exact het gevoel weer dat vanaf het moment dat ze in Modica is gearriveerd in haar lijf zit.
Je leest het in het boek.

De straatjes van Modica

12 februari 2019 –  de slingerende straatjes van Modica

.

Modica is een dorpje dat in een vallei ligt tussen twee heuvels, waardoor je vaak omhoog of omlaag loopt. De straatjes slingeren tussen huizen door, onder poortjes en op sommige plekken heb je dan een fantastisch uitzicht.

Dit is een van de smalle straatjes die we gelopen hebben en waar ik ineens een scène in mijn hoofd kreeg. Want hoe zou het zijn als je hier liep. de weg niet goed wist en je achtervolgd zou worden?

Dat idee kwam binnen en bezorgde me kippenvel. De garage die je rechts op de foto ziet, speelt hierbij een belangrijke rol. Zeker op die ene avond dat ze op haar scooter onderweg is naar Isabella die haar gebeld heeft…

“Met piepende remmen stopt ze. Ze zet haar motor uit en parkeert de scooter naast een sinaasappelboom die vol grote vruchten hangt. Dan duikt ze in de schaduw van een muur en hijgt uit. Met haar stomme kop was ze bijna doorgereden tot bij het huis. Niet slim. Het is beter om voorzichtig te zijn.

Het huis staat nauwelijks honderd meter verder. Ze volgt met haar hand de oude kalkstenen muur naar boven. De straat is nauwelijks meer dan een steil pad waar ze langs een oude garagedeur komt voordat ze de bocht om kan kijken. Daar is het. Een trappetje leidt naar een houten deur waarvoor een van de metalen luiken gesloten is.

‘In de kelder. Waar is de kelder?’ Ze prevelt de vragen voor zich uit alsof ze een antwoord vanuit de hemel verwacht. Het is donker tussen de huizen in. Er komt alleen wat licht uit een bovenraam. Bovendien is het zo akelig stil dat ze rilt. Het geeft haar een onheilspellend gevoel.

Met strakke spieren loopt ze verder. In elkaar gedoken. Alert. Haar ogen flitsen als zoeklichten rond. Ze verwacht elk moment een schreeuw, of, erger nog, iemand die tevoorschijn springt.

.

Zal ze Isabella vinden? Of vindt iemand haar op deze plek waar ze niets te zoeken heeft?
Je leest het in het boek.

Hoe wordt Modica chocola gemaakt

2 februari 2019 – productie Modica chocola

.

Hier zie je een van de chocolademakers aan het werk. Het smelten van de chocola, het zacht maken op de holle steen en daarna het proces om er die prachtige traditionele repen van te maken is vakwerk.

In de komende tijd zal ik wat meer foto’s laten zien van het complete proces.

Deze eerste kennismaking met de chocola laat Anne vooral terugdenken aan Daan…

Op dat moment zet Isabella naast een nieuwe espresso ook een schoteltje neer met een kleurrijk ingepakte reep. ‘Prego.’

Anne schrikt op en bedankt dan met een schuldbewust lachje. De verpakking toont een glas wijn met een druiventros op de donkerbruine achtergrond van pure chocola. Als ze de verpakking opent, blijkt het een reep te zijn die in vier grote brokken verdeeld is. De aanblik valt haar behoorlijk tegen. De chocola is ruw afgewerkt, de afgebroken randen lijken wel grof gesteente. Heel anders dan de gladde sierstenen die Daan verkoopt. Terwijl ze een stukje afbijt, beseft ze de echte consequenties van haar gekochte vrijheid.

Daan. Shit… 

.

Zal Anne haar beste vriend ooit terugzien? Of wil ze hem misschien nooit meer zien? Je leest het in het boek.

Modica chocola

29 januari 2019 – Waarom is de Modica chocola zo bijzonder?

.

De Modica chocola wordt op een hele bijzondere manier gemaakt, nog volgens het recept van de oude Azteken

Wat is er nou zo bijzonder in dit recept?
Er wordt alleen gebruik gemaakt van cacao en suiker.  Geen boter of melk. Maar er worden wel allerlei smaakmakers aan toegevoegd, zodat je kunt proeven van o.a. de karamel-zeezout chocola, of de rode wijn chocola. Beide spelen een rol in het verhaal.

Hiernaast zie je de cioccolato com vaniglia –  75% cacao, en superlekker!

Maar je kunt ook kiezen uit: sinaasappel, johannesbrood, jasmijn, rode pepertjes, citroen, kaneel, bergamot of hazelnoot. Er zijn echt heel veel smaken ontwikkeld.

In het verhaal maakt Anne op deze manier kennis met de chocola van Modica:

‘Is chocola een specialiteit van je vader?’

‘Ons hele dorp draait om chocola,’ zegt Isabella.

Anne voelt een blos omhoog trekken. ‘Dan moet ik dat maar direct eens proberen. Wat raad je me aan?’

‘We hebben wel vijftig verschillende smaken. De meeste toeristen houden van de Modica chocola met Karamel-zeezout of die met rode wijn.’ Met de glimlach die ze erbij vertoont kan Isabella elke smaak verkopen.

‘Dan neem ik die laatste.’ Anne merkt dat alleen al de gedachte aan chocola haar ontspant. ‘Ik ben gek op chocola. Mijn vriend…’ Haar stem stokt. Ze slaat een hand voor haar mond, maar het is al te laat.

‘Je hebt een vriend?’ vraagt Isabella net zo vriendelijk als daarvoor.

‘Ja, hij maakt bonbons en de meest lekkere taarten.’ Bij elk woord dat ze uitspreekt, denkt ze nu na. Wat kan ze wel en wat niet zeggen. ‘Gewoon een vriend, hè. Geen partner of zo,’ voegt ze er snel aan toe. ‘Ik hielp hem vaak in zijn banketbakkerij.’ Ze likt over haar droge lippen en vervolgt dan snel: ‘Maar chocola met rode wijn heb ik nog nooit geproefd.’

‘Dat is dan de hoogste tijd.’ Isabella staat op, groet een ouder stel dat aan het tafeltje naast haar is gaan zitten en loopt naar binnen.

.

Waarom Anne bang is om haar mond voorbij te praten, zal blijken als je eenmaal op deze pagina bent aanbeland… ;)